Znacie to uczucie, gdy macie stu procentowe poparcie ze strony dwójki rodziców? Tak? To świetnie, bo Jonathan już od najmłodszych lat musiał walczyć o względy matki i ojca, którzy od samego początku robili pod górkę chłopakowi. Zawsze byli niezadowoleni, nawet gdy przyniósł ze szkoły dobrą ocenę oraz pochwałę. Nieważne, co robił, to i tak było zawsze za mało. Poza nim była jeszcze dwójka rodzeństwa, młodsza siostra oraz starszy brat, ale to ta najmłodsza zawsze miała najlepiej z nich wszystkich. Jon za każdym razem zaciskał zęby, bo Leslie stała się jego oczkiem w głowie. Lata mijały, a młody Westberry przyzwyczajał się do faktu, że rodzice bardziej skupiali się na własnej pracy, niż na dzieciach. Czego można było oczekiwać po dwójce prawników? Nic dziwnego, że oczekiwali od własnego syna pójścia na medycynę. Pewnego wieczoru, Jonathan odbierał swoją młodszą siostrę z imprezy. Pogoda była dosyć paskudna, lało tak, jakby chmura się urwała. W drodze powrotnej dużo rozmawiali, śmiali się mimo okropnej pogody. Wystarczyło tylko to, że Jon odwrócił głowę w kierunku Leslie. Stracił panowanie nad samochodem, wylądowali na drzewie. Po wielu próbach, Les nie udało się ratować, a starszy Westberry wyszedł z tego cało. Nienawidził siebie za to. Rodzice zresztą też go za to nienawidzili. To był właśnie ten moment, w którym zdecydował się zaciągnąć do wojska. To było właśnie to, co chciał robić Jon przez resztę swojego życia, nawet jeśli znał realia. Najpierw szkoła wojskowa, gdzie radził sobie całkiem nieźle, testy zdane na najwyższą ocenę. A później, przyszedł czas na misję. Bardzo starał się, aby wyruszyć do Afganistanu, gdzie chciał pomagać tym wszystkim ludziom. Walczyć za nich, gdy oni byli bezbronni. W końcu mu się udało. Nie żałował niczego. Z wielką ulgą zostawił za sobą dotychczasowe życie w Chicago. Tak się składa, że jakiś czas później poznał na misji kobietę, dla której stracił głowę. Walczyli razem, ramię w ramię. Wydawać by się mogło, że nic nie jest w stanie rozdzielić tej dwójki. Jakiś czas później, Jonathan oświadczył się Hazel i ta dwójka w dosyć ekspresowym tempie wzięła ślub. Nie znali się długo, bo zaledwie kilka miesięcy, ale Jon od razu wiedział, że to jest ktoś, przy kim zamierzał spędzić resztę życia. Gotowi byli spędzić swój miesiąc miodowy na jednej z misji. Sprawa wyglądała dosyć kiepsko, bo jego oddział był na przegranej pozycji. Wystarczył jeden moment. Jeden moment, aby Hazel podczas chwili nieuwagi przypłaciła za to wszystko życiem. Jonathan patrzył na to wszystko i nie mógł nic z tym zrobić. Zupełnie jak w przypadku Les. Był na siebie wściekły. Wszelkie próby ratowania Hazel niczego nie dały, a oddział, lub to co z niego został został ewakuowany z tego miejsca. Nie docierało do niego nic. Nie potrafił normalnie funkcjonować. Po rozmowie z dowódcą zdecydował się zrezygnować z tego na jakiś czas, ale zawsze było tam dla niego miejsce. Tak w razie, gdyby coś się zmieniło. I co mu pozostało? Wrócił do Chicago, marnując swoje życie i trwa to już dobre dwa lata. Udaje, że wszystko jest w porządku, kiedy tak naprawdę nie jest.
 

→ Nałogowy palacz, zazwyczaj spala dwie paczki papierosów dziennie
→ Obwinia się za śmierć młodszej siostry
→ Zakończył karierę w US Marine Corps, ale nie ma pomysłu na życie
→ Ma uczulenie na kiwi oraz migdały
→ Odkąd odeszła jego siostra ma znacznie słabszy kontakt ze swoją rodziną
→ W dalszym ciągu nie pozbierał się po śmierci swojej żony
→ Jon uważa, że wisi nad nim jakieś fatum, bo najpierw stracił siostrę, a później żonę
→ Prawo jazdy zdał za trzecim razem
→ Mimo, iż Hazel zginęła podczas jednej z akcji, obwinia za to tylko i wyłącznie siebie
→ Jego ulubiony kolor to fioletowy i czarny
→ W dalszym ciągu nosi obrączkę na palcu, a pierścionek żony na wisiorku, który kiedyś od niej dostał
→ Jest uzależniony od Netflixa, a że ma teraz dużo czasu to nadrabia wszystkie seriale